In de tweede helft van de jaren zeventig waren ze razend populair – zowel in Nederland als in andere Europese landen, waaronder Duitsland en Engeland – en waren hun ludieke songs, zoals bijvoorbeeld ‘Beep Beep Love’, ‘Sleeping Bag’ en Disco Really Made It, vaak op de radio te horen. Bovendien waren ze regelmatig te gast bij televisieprogramma’s als Avro’s Toppop. We hebben het hier uiteraard over Hans Vandenburg (gitaar en zang), Eric Wehrmeyer (basgitaar), Max Mollinger (drums), Peter Calicher (toetsen) en de zangeressen Meike Touw en Josée van Iersel, oftewel Gruppo Sportivo, een Nederlandse band die in 1976 opgericht werd door frontman Hans Vandenburg. Gruppo Sportivo is nog steeds muzikaal actief, hoewel de bezetting van de band door de jaren heen enkele malen gewijzigd is.

De succesvolle beginjaren

Met de bovengenoemde originele bezetting van de band scoorde Gruppo Sportivo eind jaren zeventig de ene hit na de andere. Deze nummers zijn terug te vinden op de eerste twee albums die de groep heeft uitgebracht: in 1977 verscheen ’10 Mistakes’ en het jaar daarna kwam ‘Back to 78’ uit. In 1979 werd de single ‘Sleeping Bag’ uitgebracht en daarna werd het nogal stil rondom de band. Vandenburg nam in die tijd een solo-album op en de beide zangeressen gingen ook ieder hun eigen weg. Zo werd Josée van Iersel leadzangeres bij de Duitse rockband Spliff, die verder bestond uit ex-muzikanten van de Nina Hagen Band, en bracht Meike Touw in 1980 haar artistieke solo-album ‘Tutti Frutti’ uit. Van Iersel en Touw werden uiteindelijk vervangen door zangeres Bette Bright, die op het vierde Gruppo Sportivo album ‘Copy Copy’ te horen is. Het grote succes van de beginjaren van de band is echter nooit geëvenaard.

De tegenwoordige bezetting

Gruppo Sportivo heeft door de jaren heen talloze albums en singles uitgebracht. Ook was de band de laatste jaren vaak op diverse Nederlandse poppodia te bewonderen. Vandenburg is nog altijd frontman van de band en ook Mollinger en Calicher maken (weer) deel uit van de groep. Wehrmeyer is echter vervangen door Joris Lutz op basgitaar en de vrouwelijke zangpartijen worden al jaren achtereen verzorgd door Lies Schilp en Inge Bonthond, die eerder in het achtergrondkoor van Herman Brood & His Wild Romance zongen. Hoewel de zangkwaliteiten van de voormalige Bombita zangeressen absoluut niet onderdoen voor de zang van Touw en Van Iersel, wordt de samenzang van de zangeressen uit de originele bezetting door de meeste fans nog altijd beschouwd als hét geluid van de Gruppettes.

Gruppo Sportivo bestaat inmiddels al meer dan veertig jaar. In 2018 werd het nieuwe album ‘Great’ uitgebracht en werd er weer live opgetreden. Afgelopen jaar verraste Vandenburg zijn fans met een nieuw solo-album, genaamd ‘Posthumourly’, dat reeds een aantal goede recensies heeft ontvangen.

Het succes van de Nederlandse rockband Brainbox begon in 1969 met hun eerste single ‘Down Man’ dat meteen een grote hit werd. De band bestond destijds uit vier geweldige muzikanten: André Reijnen (basgitaar), Jan Akkerman (gitaar), Pierre van der Linden (drums) en Kaz Lux (zang).

Brainbox werd in 1968 opgericht door Akkerman en van der Linden. Na hun eerste succesvolle single ‘Down Man’ volgden de hits Summertime – een bewerking van het klassieke muziekstuk uit de opera ‘Porgy & Bess’ (1935) van de Amerikaanse componist George Gershwin – ‘Between Alpha & Omega’, ‘Doomsday Train’ en ‘Smile’.

In 1969 kwam het debuutalbum ‘Brainbox’ uit, dat een zevental tracks bevatte. Het album staat te boek als een van de beste rockalbums van Nederlandse bodem en bevat zowel eigen nummers, zoals ‘Dark Rose’ en het psychedelische ‘Sea of Delight’, als covers die echter op een uitzonderlijke manier bewerkt zijn, zoals het reeds genoemde ‘Summertime’ en de ballade ‘Scarborough Fair’ – een nummer van Paul Simon en Art Garfunkel.

Na het uitkomen van dit album begon het te rommelen binnen de band. Akkerman was samen met Thijs van Leer bezig om de groep Focus op te richten en nam afscheid van Brainbox. Ook van der Linden maakte in 1970 de overstap naar Focus. De muzikanten werden vervangen door Herman Meyer (gitaar), Rudy de Queljoe (gitaar) en Frans Smit (drums) en het succes van Brainbox bleef vooralsnog aanhouden. Maar toen ook Kaz Lux in 1971 de band verliet en vervangen werd door Michel van Dijk, was dat het begin van het einde van Brainbox. In 1972 werd het album ‘Parts’ uitgebracht, maar voor de meeste fans had dit weinig meer met de authentieke ‘Brainbox-sound’ te maken en het succes bleef dan ook uit. De band viel in datzelfde jaar uit elkaar.

In 2003 werd Brainbox opnieuw in het leven geroepen en werden er een aantal reünie-concerten gegeven. De band bestond toen uit Lux (zang), van der Linden (drums), de Queljoe (gitaar), John Schuursma (gitaar) en Eric Bagchus (basgitaar). Zes jaar later werden de muzikanten nogmaals door Kaz Lux opgetrommeld om Brainbox voort te zetten, waarbij Cees van der Laarse de baspartijen voor zijn rekening nam. In 2011 werd er een nieuw cd-album gemaakt: ‘The 3rd Flood’ bevat vijftien nieuwe tracks. Ook begon de band weer op te treden.

Muziekvereniging Ons Genoegen (beter bekend als M.O.G) was in de tweede helft van de jaren tachtig tot in het begin van de jaren negentig van de 20e eeuw dé hardcoreband van Leeuwarden. M.O.G. bestond uit de drie muzikale talenten Rob Mast (basgitaar en zang), Martin Pals (gitaar en zang) en Raymond van Hees (drums). Het album ‘Mcatukrax’ (1988), waarop onder meer de nummers ‘Lies, Hate & War’, ‘The Flying Dutchman’, ‘Is It About to Fall’ en Rule Cool zijn te beluisteren, werd destijds zeer goed ontvangen en ontving vele positieve recensies.

M.O.G. werd opgericht in 1983 en bestond oorspronkelijk uit vijf muzikanten: naast Mast op basgitaar, Pals op gitaar en van Hees op drums maakten ook Robert Brouwer (zang) en Wim De Jongh (zang) deel uit van de band. Met deze bezetting werden enkele demo’s opgenomen. In 1985 hebben zowel Brouwer als De Jongh de band verlaten en namen Mast en Pals gezamenlijk de zang voor hun rekening. In datzelfde jaar kwam hun EP ‘RadioRock’ uit. In 1988 verschenen zowel de EP ‘Crap Rap’ als het eerder genoemde album ‘Mcatukrax’. Tot in 1990 verzorgde de band regelmatig geweldige live-optredens op diverse locaties in Nederland.

Na het uiteenvallen van M.O.G. zijn de drie muzikanten ieder hun eigen weg gegaan. Zo heeft Pals de hardcore muziek vaarwel gezegd en de elektrische gitaar verruild voor een akoestische gitaar. Bovendien heeft hij luit leren spelen. Hij is inmiddels een bekwaam luitist en wordt dikwijls begeleid door de Friese zangeres Saskia Hiemstra. Onder de naam The Oak & the Ash vertolken ze samen oude Ierse en Schotse folksongs. Ook componeert Pals zelf zijn muziek voor luit en verzorgt hij workshops. Ook is hij als gitaardocent verbonden aan Het Gitaarhuis, dat zich in de binnenstad van Leeuwarden bevindt.

In 1975 was de single ‘Love is All’ van Roger Glover wekenlang dagelijks te beluisteren op de radio. Op de televisie werd het nummer vergezeld van een vrolijke animatiefilm waarin een kikker de hoofdrol speelde en het lied zong. In werkelijkheid hoorden we de geweldige stem van hardrockzanger Ronnie James Dio, die het fantastische nummer had ingezongen.

De single ‘Love is All’ kwam van het prachtige conceptalbum ‘The Butterfly Ball & the Grasshopper’s Feast’, een rockopera die gebaseerd is op een gelijknamig prentenboek uit 1973. Het idee voor deze rockopera kwam oorspronkelijk van Jon Lord (destijds toetsenist bij Deep Purple) maar werd later uitgewerkt door Roger Glover (vroeger bassist bij Deep Purple). Het conceptalbum bevat maar liefst 19 tracks die uitgevoerd werden door diverse muzikanten – vrienden van Glover – wat zowel de rockopera als het album tot een verrassend bont geheel maakte. Zo heeft Ronnie James Dio behalve ‘Love is All’ ook de nummers ‘Sitting in a Dream’ en het prachtige ingetogen ‘Homeward’ ingezongen. David Coverdale (bekend van Deep Purple en later Whitesnake) zong het nummer ‘Behind the Smile’. Andere muzikanten die meededen aan het project waren onder meer Mickey Lee Soule, Glenn Hughes en Judi Kuhl, die eerder getrouwd was met Glover.

Elk jaar omstreeks de kerstdagen horen we het alom bekende nummer ‘Happy X-mas (War Is Over)’ regelmatig op de radio voorbijkomen. Deze kerstsingle verscheen reeds in het jaar 1971 maar is nog steeds erg populair, zelfs onder de jongeren van vandaag de dag.

De song is destijds geschreven door wijlen ex-Beatle John Lennon en zijn vrouw Yoko Ono. Het echtpaar ageerde vanaf 1969 tegen de Vietnamoorlog en ondernam op pacifistische wijze actie door een week lang in een hotelbed door te brengen in het Hilton-hotel te Amsterdam. Deze zogeheten Bed-In actie werd twee maanden later nogmaals herhaald in het Queen Elizabeth Hotel te Montreal, Canada. Tijdens die week werd het nummer ‘Give Peace A Chance’ geschreven en opgenomen. De kerstsingle ‘Happy X-Mas (War Is Over)’ was min of meer een voortzetting van deze protestacties.

Het goed in het gehoor liggende kerstnummer werd opgenomen met The Harlem Community Choir, samen met de begeleidingsband van het echtpaar, The Plastic Ono Band, een experimentele band met een wisselende bezetting. Bekende muzikanten zoals bijvoorbeeld gitarist Eric Clapton, drummer Ringo Starr en pianist/zanger Billy Preston hebben bij gelegenheid in The Plastic Ono Band gespeeld.